28,04.2021 Saat: 05:38. Çalan Şarkı: Gripin - Böyle Kahpedir Dünya (Ramazan)

   Şam again.Uzunca bir süredir yoktum. Motosiklet ehliyetimi aldım ve aynı günü kurye olarak işe başladım. 2. ayımı bitirdim. Motor alma hallerim artık yok. İşteki ilk ayımda çok fazla çalıştığım, ikinci ayımda da içimdeki dinlenme isteğinden dolayı uzun süredir yazmıyordum.10 gündür korona teşhisinden dolayı evdeyim ve yazacak kadar boş kaldım. 

  Yalnızlık hissinden yazdığım hissine daha önce de kapıldım; belki de eski yazılarda buna değindim de. Yalnızlık hissi, her ne kadar kabul etmek istemesem de, işsizliğin ardından geliyor. Çalıştığım zaman sadece dinlenmeye zamanım kalıyordu. Yani yazı yazmak değil, yazmayı düşünmek bile çok gereksiz. Fiziksel yorgunluk, dinlenmek dışındaki bütün eylemleri yok saydırıyor insana. 

  Bir yanda yorgunlukla geçen bir ömür, öte yanda işsizliğin getirdiği bohem hava. İkisi de bir sike yaramayan boktan durumdan başka bir şey değil. 

  Bir yandan üniversite sınavına hazırlanmam gerekiyor. Kendini tanıdığın üzere (hala tanıyor musun ya da hatırlıyor musun bilmiyorum okurken) siktir ediyorsun. 

  Hayatta pek de yeni bir şey yokmuş gibi gözüküyor. Same shit everyday. Yeni olmayan şeyler hiç ilgi çekici değil. İlgi çekici olan her zaman bilinmezlik mi oluyor? Belirsizlik ve bilinmezlik arasında bir çizgi olduğu kanaatindeyim. Bilinmezlik denildiğinde insanın içinde bir merak oluşurken, belirsizlik denildiğinde aklıma bulanık su geliyor. Bulanık dere suyu. Hele bir de o belirsizliğe ilerlemekten başka seçeneğin yoksa...

  Hareketli şarkı dinlemiyorum. Neşeli insanlarla oturup kalkmıyorum. Göğe değil yere bakıyorum. Kendimi kötüye yönelten ben miyim? Bu duruma çok alışmış hissediyorum.  Diğer duygular gibi belirsiz değil. Kötü. Bitirmek istiyorsun hayatını ama alışmışsın bir kez, yapamıyorsun.

  Gözlerin doluyor, sonra canın sıkılıyor. Yorulup uyuyorsun, uyanınca için daralıyor. Günün sinirli geçiyor. Sonra yine aynı. Karnın hep aç; sanki gazın varmış gibi. Ama yemek düşününce miden bulanıyor. İçinde sinirden kaynaklı bir kırgınlık. İçinden kemiriyor sanki. Banyo yapmıyorsun. Bahane üretiyorsun. Söyleniyorsun! Tekrar ediyorsun. Döngüdesin. Dinlemiyorsun. Susuyorsun. Ama içinden tartışmadan da duramıyorsun. Hem her şeyi siktir ediyor hem de her şeyi takıyorsun.

  Mutlu şarkılar gibi mutlu olmak istiyorum. Ama mutlu şarkıları kafam almıyor ki?

  Bilgisayarda o kadar çok zehirliyorum ki kendimi... Dışarıdaki dünyayı kaçırdığımı hissediyorum ama dışarı çıktımda iyi ihtimalle sağa sola bakıp eve dönüyorum. Bir şeye ya da birine sinirlenmeden girebildiğim oldu mu hiç eve? Sanki bilgisayar yüzünden kaçırmıyorum hayatı. Sanki hayat sokak kapısının dışında değil de daha da ileride. Ben hem nerede olduğunu bilmiyorum hem de çok uzak geliyor. Sanki çok uzakta bir bok var. İnsanın olmadığı bir yer var mı? Öyle bir yerde tek başına ne kadar yaşayabileceksin? Yalnız hissetmez misin? Kalbindeki boşluk hiç dolacak mı acaba?

  Bu gidişle bir sikim olmayacak benden. Çocukken (sanırsam 11-12 yaşlarında) benden adam olmaz demiştim. O zamanki düşüncelerim daha berrak ve doğruydu. Acaba doğru tespitlerimden birisi miydi yoksa o zamanlardan şimdinin temelini mi atmıştım? Her iki senaryoda da benden bir sik olmadı ve olmayacak. Başarılı birisi olamadım. Ne kendi istediğim şeyleri ya da başarabileceğimi düşündüğüm şeyleri başarabildim, ne de çevremdeki insanların (sevdiklerimin de sevmediklerim de) benim için hayal ettiği ya da yapabileceğimi düündüğü şeyleri ya da yapmamı istedikleri şeyleri başarabildim.

  İyi bir müslüman olamadım. İyi bir insan olmaya ne kadar çok çabalarsam çabalayayım onu da olamadım. Hastalık öldürmedi beni. Öldürmeyi siktir et tek yapabildiği şey başımı ağrıtmak oldu. Hastalılar yaşamayı isteyen insanları mı öldürür yoksa hastalanan insanlar ölmek mi istemez? Ölümden mi korkarlar yoksa ömürlerinin son anlarında akıllarına bir şey mi gelir?

  Güzel bir şey gelmiyor aklıma. Lanet olası hayatımda aklıma gelen tek bir güzel düşünce bile yok.

  Yoruldum amk. Hadi sg. 

  Saat:06:17.