Tarih: 15.11.2023. Saat: 10:09. 

  SeA. Onceki gibi evden cikmadigim, boktan bir uyku duzenine sahip olmadigim ve okul olsun baska isler olsun bir suru isim oldugu icin eskisi gibi yazmiyorum. Hatta eskiden daha SIK yazmamin sebebini issizlik ve yalnizliga bagliyorum. Insanin yapacak bir isi olmayinca (olsa da o isle ugrasmayinca) ya da bir hedefi olmayinca cidden bir bosluga dusuyor. Insanin kendi sgligi icin surekli olarak bir ugras icinde olmasi gerekir.

  Nedendir bilmem ama yaptigim islerden cidden cok cabuk bikiyorum. Genellikle bir devamlilik da gozlemlenemiyor yaptigim islerde. Bir karar alsam en fazla 2 gun yapiyorum; ucuncu gun yok. SIkIldigim isleri anlayamiyorum. Birden bire bir heves kaybi yasiyorum. Genellikle kendimi ayni boktan duruma cekmeye calisiyorum. O durum da su: yapmam gereken isleri birakip (bos verip) zaman oldurecek bir aktivite buluyorum. En yaygin aktiviteler arasinda bilgisayar oyunu ve youtube videolari geliyor. Butun gun bos bos hatta yeme icmeden refagat ederek yapiyorum bunlari.

  Resmen hicbir sey yapmak istemiyorum. Hicbir sorumluluk da istemiyorum. Bazen oyle bir duruma geleyim istiyorum ki: Ailemden hicbir fert kalmasin. Sanki onlara karsi bir sorumluluk hissediyorum. Sanki onlar olmasa bu sidik zoruyla yaptigim seylerin hicbirini yapmayacakmisim gibi hissediyorum. Ailemden kimse olmasa cidden dusundugum gibi bir hayat yasar miydim? Cidden cok sacma ve insan dogasina aykiri bir yasamdan bahsediyorum. Hicbir sey yapmayacaksin. Usengecliginden yemek bile yemeyeceksin. Yemek yememeye ne kadar dayanabilirim? Bir sure sonra alisir miyim? Yemek yemek istedigimde ne yapacagim? Paraya ihtiyacim olacak. Para kazanmak icin calismaya. Yine ayni yere mi donecegim? Ayni seyleri yapacagim fakat daha onceden her seyi saldim diye daha kotu kosullarda yapacagim (yazilim muhendisi olmak yerine kurye olmak gibi). 

  Neler olacagini 3 asagi 5 yukari kestirebiliyorken hala icimden bu isteklerin uyanmasi sadece simarikligimi ve tembelligimi gosteriyor diye dusunuyorum. Bazen bu dusunceler cok darliyor beni. Olmek istiyorum. Aslinda olmek de istemiyorum. Olmek istegi sadece sorumluluklardan kacmanin baska bir yolu kafamda. Arkasindan gelecek olan acili azabi da sadece tahmin ediyorum... Yani kisacasi boktan bir durum.

  Bunlar tembellik ve simarikligimdan kaynakli seyler. Bir de elimde olmayan sebepler var. Kafami cidden cok karistiriyor bu sebepler. Neye sebep onu da aciklayayim: Basarisizligima, bu boktanligima. Hicbir isi dogru duzgun yapamiyorum. Cidden istesem de bu kadar olamaz. Umursamazligimin yol actigini dusundum ilk baslarda. Artik ne yol aciyor bilmiyorum. Hicbir seyi tam yapamamakla birlikte, tam olarak yapamadigim hicbir sey de yok. Cok tuhaf geliyor.

  Lisede de mukemmel degildim fakat simdiki halime kiyasla kesinlikle cok cok daha ustundum. Bunun sebebinin lise zamanlarinda hayatimda bir istikrarin olmasina bagliyorum. Cidden simdi de o istikrara sahip olsam ayni sekilde hatta daha iyi sekilde bir takim isler basarabilecegimi dusunuyorum. Nasil yapilacagina dair ise hicbir fikrim yok. Bu istikrarsizligin neden kaynaklandigini da bilmiyorum. Isin sinir bozucu tarafi bu konuda bir fikrimin dahi olmamasi. Tamamen aciz hissettiren bir durum. 

  Gidisat hic iyi degil. Zaman gectikce, yasim ilerledikce, yaptigim bu hatalar, ihmalkarliklar cok daha buyuk sournlara donusuyor. 5 sene once bir isi aksatmamla suanda bir isi aksatmam arasinda daglar kadar fark var. Ileride daha da artacak; hatta belki o konuda aksattigim son is olacak. Okulu aksatiyorum. 23 yasindayim yakinda 24 olacagim ve universite birinci siniftayim. Okuldan atildigim gibi okul hayatimin bitecegini dusunuyorum. Arkadaslarimla ticaret yapmaya calisiyorum. Fikri veren de benim. Her sey yolunda sadece yapilmasi gereken cok basit o cok kolay isleri yapmam gerekiyor. Ben aksatiyorum. Neden? Neden bu kacis? Kacmamak elimde. Isleri basarip rahata ermek elimde. Neden sorumluluktan, isten kacmak istiyorum? Calismaktan neden bu kadar nefret ediyorum? Kendimi gelistirmekten, yeni bir seyleri ogrenmekten neden bu kadar sakiniyorum? Ne ara bu hale geldim?

  Sanki hep boyleydim gibi geliyor. Sadece bu sekilde yasamami saglayacak sartlar saglandigi icin artik bu sekilde yasamaya evrilmisim gibi hissediyorum. Lisedeyken odamda yazdigim yaziyi az cok hatirliyorum. "Yarin matematik sinavi var ve ben video izleyip bu aptal gunlugu yaziyorum. Ileride basina gelecek olan basarisizliklara soylenme hakkin yok." O zamanlar da sorumluluktan kaciyordum. Fakat minimum derecede de olsa bir zorunluluk hissediyordum ve cogu isimi yapiyordum. Hala sevdigim seyler de vardi... Ankaraya gittikten sonra cok genis bir ozgurlugun icine dustum. Zehirledi beni bu ozgurluk. Basimda bir kontrol mekanizmasi yoktu. Yaptigim isleri yapmaya devam ettim ilk baslarda. Hatta daha guzellerini yaptim. Sporda daha aktiftim ve devamli olarak namazimi kiliyordum. Bu bir sure boyle devam etti fakat icimden bir ses bagiriyordu:" Ogretmenlerin bile gitmek zorunda degilsin diyor. Neden gidiyorsun okula? Zaten gitmesen de guzel notlar almiyor musun?" "Neden her gun spora gidiyorsun? Zaten gitmesen de o kaslarin erimiyor bilmiyor musun?" "Bu kadar guce ihtiyacin mi var sanki? Sokakta kimse dovusmuyor. Herkes korkak." "Neden namaz kiliyorsun? Cok mu iyisin sanki? Namaz kiliyorsun ama yaninda yaptigin o pis ise ne demeli? Namazi kirletiyorsun." 

  Yavas yavas biraktim. Moralim bozuldu. Istegim kalmadi hicbir seye. Istemiyorum diye yapmadim ben de. Bir baktim dersler almis basini gitmis. 1 haftalik gerideyken, derste islenen konuyla kendi derecemi olcemez hale gelmistim. Pandemi donemi basladi. Algim komple degisti. Babaannem yanimdaydi. Kadin kendine eziyet cektiriyormus gibi geliyordu. Benim yuzumden. Nankorluk ettim ve kaba davrandim. Beni bircok kez uyarmasina ragmen hic kulak asmadim. Yine de yuzume vurmadi. Iyi olayim istedi. Gecen soyledi halam: yaslanmaya baslamis iyice. Naciye ablama satasip duruyormus. 

  Ailemde kim mutlu? Mutluluk gerekli mi cidden? Yoksa sadece bir yanilgi mi? Bundan daha cok merak ettigim bir soru daha var. Ailemde kim basarili? Basari kalitsal mi? Basarili bir ailede yatisen cocuk da basarili olmaya meyilli mi oluyor? Ben nasil bir ailede yetistim? Bence cok boktan bir ailede cok rahat sekilde buyudum. Bu ikisi arasindaki tezatlik icimde savasiyor. Boktanlik devam etmek istiyor, rahatlik da diyor ki: "Her seye sahipsin. Git ve al!". Tabii ki buradaki rahatliktan kastim refah seviyesi: yoksulluk gormemis olmak. Her zaman harcligim oldu. Hicbir zaman ac yatmadim (kendi tercihimin disinda). Ama gecmisi dusununce aklimda soyle bir sey canlaniyor: o boktan aile, o boktan yasamlarina ragmen benim cebime harclik koymaya calistilar ve o bboktan hallerine ragmen beni yataga tok goturmeye calistilar. Basardilar da. Ama sanki ben onlar icin bir hedeftim ve onlar hedefine ulasti. Benim hedefim ne oldu? Benim nasil hedef koymam beklendi? Benden her ailenin bekledigini beklediler. Doktor ol, avukat ol, bilmem ne bok ol. Olacagim dedim. Olacagim demekle olunmadigini daha sonra ogrendim. 

  Lise boyunca bir suru karar aldim gelecegimle ilgili. Cogu boktan ve benim icin ise yaramazdi. Burada da kendi zekasizligimi hissediyorum. Olmayacak islerle neden avutuyorsun kendini? Dogru o planladigim bolumleri kazanabilirdim; ancak gec kalinmisti. Okul hayatin boyunca yatip, lisenin ortalarinda ben bunu olmak istiyorum demek sadece hayal kurmaktir. O dakikadan sonra neyi yapabiliyorsan o ise yonelmelisin. Baska yol yoktu. Tabii ki sifirdan bir yol da cizebilirdim; daha cok erkendi sil bastan yapmak icin (okulu bastan okumaktan degil; okul disinda bir yoldan bahsediyorum). Lakin bu yolu cizmek kabiliyetine kesinlikle sahip degildim. O yaslarimda boylesine bir vizyondan yoksundum. Simdilerde de pek vakif oldugum soylenemez; neticede anlattigim gecmisin gelecegini yasiyorum. Neyse. Biraz aklimiz basimiza gelir gibi oldu da dumeni kirdik dile. Japonca da iyi bolumdu hani. Sonra ne yaptik?... Yine patladik. Daha once dedigim gibi: zaman ilerledikce yapilan yanlislarin, hatalarin sonuclari daha agir oluyor. Ankaradan sonra cidden bir talihsizlik yasadim. Yedipteye giderken umutlarim yuksekti ve 2 yildir yasadigim o boktan hayattan cidden kurtulmak istiyordum. Bunun icin cabalamaya hazirdim. Cabaladim da zaten. Lakin talihsizlikle karsilastim. Egitmen adi altindaki orospu cocuklari, goz gore gore dalga gectiler bizimle. Zamanimizi caldilar. Paramizi da gasp etmeye calistilar. Olayin farkina erken vardim ve okulu terk ettim. O oyuna gelemezdim. Gelmemekle iyi de yaptim. Peki sonraki hamlem ne oldu? Okulu komple birakiyorum deyip Rusya'ya gelmem.

  Daha oncesinde gelme gibi bir planim vardi. Fakat bu sekilde degildi. Yarim donem hazirlik okuyacaktim ve sonraki 6 ay boyunca bosta olacaktim. Bu sure zarfinda calismak istiyordum ve turkiyede calismak yerine Rusya'ya gelmeyi tercih ettim. Okulu komple birakmam ise bu plandan sonra oldu. Ben de plani biraz daha degistirdim ve buraya her seyi birakip geldim. Plani yine duzgun yapmamistim. 1 yillik calismayla 10 donum arazi almayi planliyordum. Sonraki calistigim para da kendime yatirim, sermaye olacakti. Ne aptallik... Baktigim arsanin 1 yilda degil 10 yilda calisilarak alinacagini anladigimda cidden cok buyuk bir bosluga dusmustum. Isim bok gibiydi, ortam bok gibiydi, okulu birakmistim, herkes basimin etini yiyordu zaten bu sebepten. Ne yapacagimi bilemedim. Birakip gitmek de care gibi gelmedi. Hic yoktan Turkiye'de calisip kazanamayacagim parayi kazaniyorum deyip calismaya devam ettim. Hedefsiz birisi duz bir yolda ne kadar gidebilir ki? Cok fazla hata yapiyordum zaten. Bu hatalar zaman gectikce daha da artti. Artik utanmaya baslamistim. Birakmak istedim. Gittim konustum. Dede de geldi benimle konustu. Adamin dedigi seyi hala unutmuyorum. "Her zaman birakip gidecek misin? Okulu biraktin isi de birakiyorsun. Evine dondugunde basarisiz derler, huzurun kalmaz." Belki eve dondugumde kimse bana basarisiz demeyecekti ama ben bile basarisiz oldugumu hissediyordum. Disaridan duymaya ne gerek vardi? Sonra dedi ki seni okutayim burada. O anda daha mantikli ne yapabilirdim ki? Kabul ettim. Hic de kotu degildi. Girdigim bolum de cok iyiydi. Ama yine is bende patliyor. NE YAPIYORUM ALLAH ASKINA??? Hala neden sorumluluktan kacmaya calisiyorum? Hayatimin sonuna kadar boyle mi devam edecek? Her zaman boyle gitmez! Cok buyuk sIkintilar cekecegim. Peki bunlari bile bile neden devam ediyorum bu yolda? Hala sihirli bir deynek mi bekliyorum? Cidden problem ne? Bir hastalik mi? Bir hastalik olmamasi korkutuyor beni. Asamayacagim gibi geliyor. Ne olacak belirsiz. Nasil cozecegim bilmiyorum. COZMEK DE ISTEMIYORUM. Hemen herkes bogulurken nefes almak icin cirpinir. Insani icgudumuzdur bu. Boyle olmaildir da. Boguluyorum ve cirpiniyorum; fakat nefes almak istemiyorum.

sorun ne bilmiyorum.